Numery archiwalne

Autor: Witold Dobrowolski  |   Strony: 193–207


 

Streszczenie

Zmiany ikonograficzne, które miały miejsce w sztuce attyckiej około roku 560 p.n.e. oraz wzrost popularności Heraklesa wyjaśniane były w czasie ostatnich kilku dekad przez motywowane politycznie pragnienie Pizystrata, by identyfikować go z Heraklesem, ulubieńcem Ateny. Ta interpretacja została po raz pierwszy zasugerowana przez Johna Broadmana, który uważał, że scena apoteozy Heraklesa, bardzo popularna w czasie rządów Pizystrata i jego synów, ukazująca zmianę z pieszego typu podróżowania na rydwan, jest wynikiem przedstawiania przez Pizystrata powrotu Heraklesa z wygnania do Aten w towarzystwie Fyje, przystojnej kobiety, przebranej za Atenę. Hipoteza Broadmana została ostatnio poddana wątpliwości, szczególnie z powodów chronologii. Wyrażając w pełni ideały arystokracji jako warstwy społecznej, postać półbóstwa była niezwykle popularna w sztuce attyckiej. Sceny apoteozy, interpretowane dziś jako warianty ceremonialnej procesji zorganizowanej przez bóstwa, by uczcić ich zwycięstwo w Gigantomachii, zawdzięczają swą popularność, po roku 560 p.n.e., faktowi, że mit zwycięstwa Ateny nad gigantem Asteriosem był podstawą mitu Panatenajów zreformowanych przez Pizystrata. W mojej opinii, zastąpienie, około 560 r. p.n.e., Nereusa Trytonem w scenie bitewnej pomiędzy Heraklesem a bogiem morza może być wyjaśnione przez wpływ Panatenajów na sztukę. W szczególności w przedstawieniach bitwy Herakles jest przedstawiany jako idealny sportowiec i zapaśnik pokonujący wszechmocnego syna Posejdona w walce zapaśniczej. Nereus, który obserwuje walkę, przypomina sędziego, który jest świadkiem poddania się Trytona w zapasach.

 

 

Our website is protected by DMC Firewall!